De moorden op Anne Faber, de Belgische Julie van Espen, de Haagse/Japanse Etsuko, oma Diny en een 68-jarige man kennen ongekende gelijkenissen.

Vijf slachtoffers die hun dader nog nooit hadden ontmoet. Allemaal uit het leven gerukt op een rustige plek. Drie keer is de verdachte ruimschoots bekend bij politie, justitie en de psychiatrie. Ze stonden in het systeem, maar waren op straat.

Dit geeft een gevoel van onveiligheid en onmacht. Zo veel knappe koppen vonden iets over deze heren. Of het nu na een verhoor, een vervolging, een veroordeling of een behandeling was. Er wordt eindeloos gepraat, medicatie gegeven, en vervolgens teruggegooid in de samenleving. Het hele circus onder supervisie van de politiek.

Allemaal heel nobel en met doelgerichte plannen. Netjes zijn er vragenlijsten die een risico-evaluatie opleveren. Complexe problematiek wordt in hokjes geperst, er wordt een rekensom gedaan en een beslissing genomen. Alles volgens een protocol, binnen een budget en de belofte dat alles goed komt in ruil voor dat budget. Alles volgens de regels van de beroepsgroep. Normen die een Kamerdebat en wetgeving verdienen.

"Ze zouden zijn pieteke moeten afsnijden"

Aldus het Belgische volk in een collectieve roep om de doodstraf dan wel ontpenissing voor de moordenaar van Julie Van Espen. Julie (23) was op de fiets op weg naar vriendinnen in Antwerpen, maar daar kwam ze nooit aan en haar lichaam werd later gevonden in het Albertkanaal. Dader is Steve B., die de moord heeft bekend maar desondanks niet meer dan 'verdachte' is. Voor 't gemak noemen we hem dader. Je hoeft in ieder geval niet veel moeite te doen om 'm te vinden, want Google vult het zelf wel aan: Antwerpenaar Steve Bakelmans, alias Steve Baki op Facebook. Steve (39) is knettergek, zoals iedereen wel kan opmaken uit zijn hallucinante berichtjes die hij aan de blauwe locomotief heeft gekoppeld. Hij werd al twee keer eerder veroordeeld voor verkrachting. In 2004 verkrachtte hij ene Monique, die voor hem juist wat bammetjes was gaan smeren omdat hij een domme schooier is. In 2017 werd hij veroordeeld voor de verkrachting van zijn ex-vriendin en voor die actie kreeg hij VIER JAAR CEL. Twee jaar later is Julie dood en leg dat met je mooie blauwe ogen maar eens uit aan de nabestaanden. Bakelmans ging namelijk in beroep en hij hoefde niet onmiddellijk te worden aangehouden: "Volgens het hof van beroep in Antwerpen werd die zaak nog niet behandeld omwille van een gebrek aan personeel." O ja, eerder mocht Steve zich al bij de rechter melden voor diefstallen, inbraken, heling, bedreiging, pogingen tot inbraak, vluchten voor de politie en meer van dat soort doffe ellende. De vader van Steve heeft vaak genoeg gewaarschuwd. "Die jongen is ziek. En levensgevaarlijk. Ik heb het gerecht vaak gewaarschuwd: doe iets, of hij begaat vroeg of laat een moord." Niet Julie, maar Steve had op de bodem van dat kanaal moeten liggen.

And yet here we are, een ontredderd volkje frietvreters, een complete koekwaus in de cel en een onschuldig meisje dood. Herkenbaar? Michael Panhuis, ja. De parallellen zijn schrikbarend. Ook Anne Faber werd in de bloei van haar leven van de fiets getrokken door een maniakale veelpleger van wie ze de sleutel van z'n cel allang een keer in het declaratieboekje van Sophie in 't Veld hadden moeten verstoppen. Vermoord, ministers die het niet begrijpen, experts die naar oplossingen zoeken, het complete volk in vertwijfeling en mensen die ineens massaal roepen om MaAtReGeLeN. "Julie was op de verkeerde plaats op het verkeerde moment", zegt iemand. Ja wat nou, verkeerde plaats en verkeerd moment? Ze fietste rond 19.00 uur langs het Albertkanaal in Antwerpen. Is dat het verkeerde moment, de verkeerde plaats? Niet Julie was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, Steve Bakelmans was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Het lukt onze geciviliseerde volkjes maar niet de fluwelen handschoenen waarmee we geestelijk gestoorde idioten aanpakken een keertje uit te trekken en door de plee te spoelen. Nee, alles is erop gericht om 'ze' zo snel mogelijk terug de maatschappij in te bonjouren. Want anders kosten ze ook maar geld en nemen ze ook maar ruimte in op de klinieken en in de gevangenissen. Het is werkelijk te achterlijk voor woorden. 

Wat hebben we nou eenmaal geleerd van Anne Faber? Helemaal niks. Een gebroken vader bij Pauw, ja, dat was indrukwekkend. Maar Altrecht is nog steeds een pleurisbende, zo mocht GeenStijl zelf ondervinden, die laffe onderzoekjes naar individuele gevallen verbloemen hier en daar een incident maar niet het structurele probleem, de rechterlijke macht gaat echt niet ineens andere straffen opleggen en het belangrijkste en meest verontrustende: verantwoordelijke mensen zitten zo diep met hun hoofd in de reet van hun eigen carrière, dat het ze óf niets meer boeit, óf ze tuffen gewoon iedereen in het gezicht. Zo'n behandeldirecteur van Panhuis, Erik Masthoff, die fout op fout stapelt, promotie krijgt en nu bestuurder is van de kliniek. Om gék van te worden.

Rip Julie, rip Anne, het is helaas wachten op de volgende ramp.